Rozdział 17

Gdy rano już się obudziłam obok mnie już nie było Nathana. Czułam, że ponownie się w nim zakochałam. Nie pamiętałam jeszcze większości, ale w tym momencie te wspomnienia nie były mi potrzebne. Znaczy wiadomo fajnie by było sobie z powrotem wszystko przypomnieć, ale zaczynałam odnajdywać się w tym wszystkim na nowo.

Wstałam i podeszłam do szafki. Chwyciłam za obrączkę, która na nim leżała i wsunęłam ją na palec po raz pierwszy od wypadku.

Zeszłam na dół do kuchni, przy stole z gazetą i kubkiem herbaty siedział Nath.

-Cześć- powiedziałam i z gracją wpadłam do pomieszczenia.

-Hej, jak się spało?

-A bardzo dobrze.- Uśmiechnęłam się zalotnie. Ja z nim flirtowałam, co było ciekawe biorąc pod uwagę, że to mój mąż.- A tobie?

-Wreszcie wyspałem się w łóżku- Odwzajemnił uśmiech.

-Gdzie jest Max?

-Pojechał zawieźć Ninę do Michelle.

-Aha- Odpowiedziałam i usiadłam do stołu ze szklanką soku pomarańczowego.

-Zrobić ci coś do jedzenia?- Zapytał się po chwili. Kiwnęłam głową i przypatrywałam się jak robi jajecznicę. Zjedliśmy i posprzątaliśmy naczynia.

-Założyłaś obrączkę- Spojrzał się na mnie.

-Tak... Nath ja...- Patrzył się na mnie tymi swoimi zielonymi oczami.- Ja...

-Coś się stało?

-Pocałuj mnie- Zdziwiła go moja prośba, mnie również.

-Ale...

-Po prostu to zrób- Więcej nie musiałam powtarzać. Jego usta wpiły się w moje na początku był delikatny, a potem bardziej nachalny. Poczułam się wspaniale, nie pamiętałam, żeby wcześniej coś takiego miało miejsce, ale pamiętam, że mi tego brakowało.

-Kocham cię Amy

-Ja ciebie też- po raz kolejny go zszokowałam. Uśmiechnął się szeroko i podniósł i zaczął kręcić kółka.

-Nath postaw mnie- Ledwo mówiłam przez śmiech.

-Wreszcie nawet nie wiesz ile czekałem na ten moment.

Tygodnie leciały za tygodniami. A ja w zupełnie nowy sposób zakochiwałam się w Nathanie. Przestało mi nawet przeszkadzać, że nie pamiętam ostatnich lat. Bo odnalazłam przyjaciół we wszystkich na nowo.

-Przytyło ci się trochę- powiedział w żartach Nathan i ścisnął moją fałdkę na brzuchu. Zdawałam sobie sprawę, ze to był żart jednak trochę mnie to zabolało. Przez kolejne dni jadłam coraz mniej i mniej. Z wagi coraz więcej spadało. Pewnie ja sprzed wypadku nie wpędzałabym siebie świadomie w chorobę, ale po części wciąż byłam zakompleksioną siedemnastolatką.