Rozdział 9

Poszliśmy na śniadanie. W powietrzu unosiła się przyjemna woń świeżo smażonych naleśników.

-Uwielbiam być u rodziców… te śniadania- rozmarzył się Nathan.

-Rozumiem że moje ci nie odpowiadają- zażartowałam sobie.

-Dobrze wiesz że to nie to samo.- Uśmiechnął się i dał mi buziaka. Weszliśmy do kuchni i usiedliśmy przy stole.

-O jak dobrze że już wstaliście.- Uśmiechnęła się kobieta i położyła przed nami talerze z pysznie przygotowanym jedzeniem. Zaczęliśmy jak głupi zajadać się domowymi specjałami.- Bardzo fajnie że się pogodziliście, jesteście dla siebie po prostu stworzeni.

-Wiem- powiedział Nathan- Amy jest miłością mojego życia i nic tego nie zmieni.- Powiedział i posłał mi szeroki uśmiech. Zrobiło mi się strasznie miło, ja też go kochałam. Bardziej niż mogłam to sobie wyobrazić. Zrobiłabym dla niego wszystko, absolutnie wszystko.

Pomogliśmy posprzątać po śniadaniu, a potem wtuleni leniuchowaliśmy na kanapie oglądając głupie programy plotkarskie.

-Jeszcze raz cię za to wszystko przepraszam, powinienem był ci w to uwierzyć

-Daj spokój, przepraszałaś mnie całą noc, już wystarczy, przecież ci wybaczyłam. Spojrzałam na niego i namiętnie go pocałowałam.

-Wiem, ale mimo wszystko mam wyrzuty sumienia.

-Uznajmy ten temat za skończony- powiedziałam i wtuliłam się w niego.

-A tak poza tym to nie możesz wybierać jakiś bliższych miejsc? Jak nie USA to Francja

-Przecież chodziło mi o to żebyś mnie nie znalazł, jednak zawsze o czymś zapominam i ty mnie wtedy mnie odnajdujesz.

-Znajduję cię dlatego bo cię kocham, i nigdy się ode mnie nie uwolnisz.

- Pogodziłam się już z tym A korzystając że jesteśmy w najpiękniejszym mieście na świecie może pozwiedzalibyśmy trochę?- Poderwałam się z kanapy.

-Chyba wolę spędzić ten czas z tobą w łóżku

-No choć… proszę

-No nich ci będzie- Poszliśmy do pokoju się ubrać. Umalowałam się delikatnie i uderzyliśmy na miasto. Cały dzień chodziliśmy i zwiedzaliśmy te popularniejsze zabytki. Na deser zostawiliśmy sobie wierzę Eiffla. Wjechaliśmy na górę i w tych wszystkich światełkach pocałowaliśmy się. Był to jeden z tych wspaniałych romantycznych pocałunków które pamięta się do końca życia.

Godzinę później z powrotem byliśmy w domu.

-Powiem ci że jestem z ciebie dumny- Powiedział i poszliśmy do naszej tymczasowej sypialni.

-A to niby czemu?- Spojrzałam się na niego podejrzliwie.

-Nie zaciągnęłaś mnie do ani jednego sklepu.

-Hahaha… bardzo śmieszne- Udałam focha. On podszedł i mnie pocałował. Raz, drugi potem trzeci. Zaczęliśmy namiętnie się całować i po chwili oddaliśmy się w przyjemne objęcia przyjemności.

Rano wstałam pierwsza. Nie chciałam go budzić wiec po ciuchu zarzuciłam na siebie pierwsze lepsze ubrania i wyślizgnęłam się z pokoju. Na dole zaczął dzwonić telefon, nikogo prócz nas nie było w domu wiec postanowiłam odebrać.

-Halo

-Dzień dobry mogę pro… Amy?- Zapytał się lekko zdziwiony Max.

-Tak.

-Jest z tobą Nath?

-Tak tylko śpi

-Boże nawet nie masz pojęcia jak się cieszę że się pogodziliście, ale czy wy do jasnej cholery nie macie telefonów by zadzwonić i powiedzieć że wam nic nie jest?

-Przepraszamy zapomnieliśmy, byliśmy zajęci.

-Ja już wiem czym by byliście zajęci- Uśmiechnęłam się mimowolnie- Za ile wrócicie?

-Nie wiem dokładnie, ale niedługo.

-Ok, do zobaczenia.

-Pa- odłożyłam słuchawkę. Zaczęłam krzątać się po kuchni. Przyrządziłam jajecznicę. Nawet nie zauważyłam kiedy Nath przyszedł i objął mnie od tyłu.

-Dzień dobry kochanie

-Witaj- Odwróciłam się i go pocałowałam. Jednak on miał ochotę na więcej. Zaczął całować mnie po szyi i dekolcie. Ja odchyliłam głowę do tyłu. Po chwili mnie podniósł i posadził na blat.

-Błagam nie w mojej kuchni- Powiedziała jego mama która ni stąd ni zowąd znalazła się w domu. Zrobiło mi się wstyd i zaczerwieniłam się. Nath był również wyraźnie skrępowany.

-Część mamo.

-Cześć- Uśmiechnęła się promienie kobieta. -Kiedy wracacie do Anglii?

-A co? Już się chcesz ans pozbyć?- Spojrzał się na nią mój mąż.

-Tak trochę, miło było was widzieć i w ogóle, cieszę się że przyjechaliście, ale mam plany.- Zaczęłam się śmiać widząc zszokowanął minę Natha.

-Nigdy nie myślałem ze wyrzucisz mnie z domu

-Ja cię nie wyrzucam, ja chcę żebyś już sobie pojechał, pogodziliście się jest wszystko dobrze.

Sprawdziliśmy potem godziny odlotów. Mieliśmy farta że o 17:00 mieliśmy lot. Spakowaliśmy się wyściskaliśmy z mamą i pojechaliśmy na lotnisko.

Staliśmy w kolejce po bilety i wtedy usłyszeliśmy.

-Nie ma już biletów na ten lot, następny jest dopiero jutro w południe- Nam obojgu to nie było na rękę.

-Jak to nie ma? Na pewno nic nie da się zrobić?

-Przykro mi- Zrezygnowani odeszliśmy od kasy.

-To wracamy, czy idziemy do hotelu?

-Do Hotelu, Bóg jeden wie co ona robi, wolę nie ryzykować- Zaśmiałam się i poszliśmy do najbliższego Hotelu. Zameldowaliśmy się bez problemu i udaliśmy się do apartamentu., gdyż normalne pokoje nie były wolne.

Godzinę później udaliśmy się do restauracji. Zamówiliśmy sobie posiłki i czekaliśmy na ich przygotowanie.

-O MÓJ BOŻE TO NATHAN Z THE WANTED!!!- Zaczęłam podskakiwać jakaś mała dziewczynka. Uśmiechnęłam się na jej widok, i z poziomu zafascynowania zespołem. Natomiast jej rodzice byli widocznie lekko zakłopotani.- KOCHAM CIĘ JESTEŚ MOIM ULUBIONYM CZŁONKIEM ZESPOŁU-Powiedziała i podbiegła się do niego przytuliła, nie czekając na jakąkolwiek jego reakcje. Miała na oko z osiem lat. A cała ta sytuacja wydała mi się strasznie komiczna.

-Dziękuję, ja też kocham wszystkich naszych fanów- Odpowiedział i uśmiechnął się do dziewczynki.

-Mamo mogę zjeść kolację z nimi, proszę proszę proszę- Zrobiła minę zbitego szczeniaczka. Rodzice byli coraz bardziej zakłopotani, i nie wiedzieli jak się zachować.

-Pan na pewno chcę odpocząć, chodźmy mu nie przeszkadzajmy.

-Przeszkadzam ci?- Zwróciła się do Nathana. Patrzyła się na niego takim wzrokiem ze nie było innej możliwości by odpowiedział inaczej niż to zrobił.

-no oczywiście ze nie, i byłbym zaszczycony móc zjeść z tobą kolację.

-Dziewczynką uśmiechnęła się do niego i za chwilę zajęła miejsce obok. Jej rodzice zaczęli mnie przepraszać, ale ja zaczęłam się śmiać i tłumaczyć ze nic się nie stało.

Gdy skończyliśmy jeść, pożegnaniu nie było końca. Zrobili sobie razem chyba z milion zdjęć i on złożył autograf na każdym przyzwoity skrawku jej ciała i przy okazji na dwudziestu serwetkach. Część ludzi zorientowała się że jest on sławny, i nie ważne czy go znali czy nie, prosili o autograf czy zdjęcie.

Gdy udało nam się wyrwać opadliśmy zmęczeni na łóżku.

-Ciężki wieczór- powiedział. Chciałam z nim porozmawiać, ale po chwili usłyszałam jego chrapanie. Pocałowałam go i również położyłam się spać.