Rozdział 24.

Obudziłam się. Przetarłam oczy, spojrzałam na swoją rękę w gipsie i rozejrzałam po sali. Zobaczyłam Nathana, który siedział, właściwie to spał, na krzesełku przy moim łóżku. Pogłaskałam go po głowie i doszło do mnie co wczoraj się wydarzyło. Straciłam dziecko.. ale jak ? Przecież zawsze się zabezpieczaliśmy… no dobra, może nie zawsze, ale jak to tak ? Nie mogłam dopuścić do siebie tej myśli. Modliłam się tylko o to, abym mogła mieć jeszcze dzieci. Żeby to wydarzenie, nie przekreśliło mojego życia. Zdałam sobie też sprawę, z tego, że wczoraj nakrzyczałam trochę na Nath’a, a przecież on nie jest niczemu winny. Powinnam się cieszyć, że znalazłam, kogoś takiego, kto się o mnie troszczy, dba o mnie, zależy mu na mnie i nie widzi świata poza mną. Głupio zrobiłam. Powinnam Go przeprosić. Myślałam tak, bawiąc się jego włosami, aż nagle się przebudził. Wzdrygnął się i spojrzał na mnie z wyrazem twarzy ‘’ Przepraszam… Wszystko już dobrze ? ‘’. Uśmiechnęłam się do niego i musnęłam jego usta. Odwzajemnił to, ale się nie odzywał:
-Nath.. przepraszam za wczoraj. To nie jest Twoja wina. Stało się jak się stało… przepraszam – mówiłam patrząc mu w oczy i spłynęła mi pojedyncza łza.
-Już.. dobrze. Nie płacz. Powinienem wtedy wyjść z Tobą, a nie puszczać Cię samą. Popełniłem błąd, a najgorsze jest to, że to już nie jest pierwszy raz, a ja nadal robię to samo. Też Cię przepraszam. Wiem, że wczoraj chciałaś zostać sama, ale w końcu musiałem do Ciebie zajrzeć i zauważyłem, jak śpisz, więc pozwoliłem sobie tu do Ciebie wejść i usiąść, aż w końcu usnąłem.
-Nie masz za co przepraszać. Kocham Cię. Mam tylko nadzieję, że niedługo będę mogła stąd wyjść… i, że będę mogła mieć jeszcze dzieci…
-Na pewno ! Nawet tak nie myśl, że nie będziesz mogła. Zobaczysz, będziemy mieli gromadkę dzieci. Trzech chłopców. Tak jak zawsze chciałaś – zaśmiał się, na mojej twarzy gościł coraz szerszy uśmiech. – Ty tu leż, a ja pójdę spytać się lekarza co i jak, dobrze ?
-Dobrze – uśmiechnęłam się i go pocałowałam. Mam nadzieję, że Nath przyniesie same dobre wiadomości.
*************************  U NATHANA *************************************
Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy i najważniejsze, że Amy jest uśmiechnięta. Mam tylko nadzieję, że lekarz będzie miał dobre wieści. Zapukałem, usłyszałem ‘’ proszę ‘’ i wszedłem do gabinetu.
-Witam, chciałbym się dowiedzieć czegoś o stanie zdrowia Amy George Sykes.
-Dzień dobry, proszę, niech pan siada. – zrobiłem co kazał – A więc tak.. stan pani Amy, ogólnie jest dobry, nie może tylko dźwigać ciężkich rzeczy, ani często wychodzić z domu. Wiadomo, że może wyjść, przewietrzyć się, ale tylko na krótkie spacery. Góra 15 minut, nie może się przemęczać i ważne jest, aby zawsze jej ktoś towarzyszył. Żeby po prostu nie zostawała sama, bo wiadomo, że jakiś uraz psychiczny zawsze w głowie zostanie, ale z czasem to minie. – wypowiedział się doktor. Ucieszyłem się na te wieści i przyrzekłem sobie w myślach, że będę o nią dbał i starał się, aby nie była sama.
-Świetnie, dziękuję za informacje. Do widze… - już miałem wychodzić, gdy przypomniało mi się jeszcze to, o czym mówiła Amy. Dzieci ?
-Przepraszam, mam jeszcze jedno pytanie. Czy po tym co się stało, Amy będzie mogła mieć dzieci ? – zapytałem ze strachem
-Ależ oczywiście. Jeśli bardzo tego chce.. a raczej chcecie, to nie ma żadnego problemu. Jest tylko jeden warunek. Co miesiąc przychodzić na badania. Po jakimś czasie, wszystko będzie w normie i nic nie stanie Wam na przeszkodzie. – mówił z uśmiechem doktor.
-Naprawdę dziękuję panie doktorze. Na pewno tego przypilnuję. Do widzenia ! – byłem zadowolony jak nigdy, cieszyłem się, że znowu nam się wszystko układa. Muszę tylko zapisać terminy  badań i wszystko będzie ok. Cały ucieszony wszedłem do Sali Amy. Czytała coś, gdy wszedłem od razu to odłożyła i pytała:
-I co ? I jak ? Wszystko dobrze ?
-….
-Nathan ! Mów !
-….
- Wiedziałam ! Nie mogę mieć dzieci i zdechnę w tym szpitalu ! – Zaśmiałem się, a ona spojrzała na mnie z miną ‘’ O co chodzi ?! ‘’
-Spokojnie. Amisiu, wszystko jest dobrze ! Już dzisiaj będziemy mogli wrócić do domu, z dzieciakami nie ma się o co martwić, będziemy mieli trzech chłopców i bajerancko !
-Nath ! Ja Cię kiedyś zabiję ! – mówiła śmiejąc się. – Jeju, jak ja się cieszę, że wszystko jest dobrze.
-Tak, będziemy musieli tylko przychodzić na co miesięczne badania, nie możesz dźwigać, ani często wychodzić na zewnątrz. A, i zawsze musi ktoś z Tobą być. Więc, już się ode mnie nie opędzisz.
-Dobrze, dobrze ! Na wszystko się zgadzam, bylebym była już tylko w domu i żebym była zdrowa !
-Kocham Cię, skarbku – pocałowałem ją.
-Ja Ciebie też. – uśmiechnęła się.
_______________________________________________________________________
A więc tak.. kompletna klapa, krótki, brak pomysłów. Liczę na pomoc  ze strony Olgi… ; )
Proszę o komentarze. : 3